امام زمان(علیه السلام) امام خوبان و بدان عالم است؛ نگویید: ما کجا و امام عصر(علیه السلام) کجا؟ این تفکر ابلیس است؛ کافی است به یاد او باشید؛ که یاد او، ما را از گناه حفظ می کند.
آری، هر کجا گناه باشد، امام زمان(علیه السلام) نیست، پس از او کمک بخواهیم تا ما را از شر شیطان حفظ کند.
روز را با سلام بر او آغاز کنیم و در طول روز کارها را برای او و به خاطر او انجام دهیم؛ خواهیم یافت که زندگی مان تغییر می کند.
اولین پل ارتباط ما انسان ها با یکدیگر«سلام» است؛ از سلام براو غافل نشویم؛ اگر فرصت بیشتری داریم زیارت آل یاسین را بخوانیم که با سلام بر بهترین انسان هستی شروع می شود: «سلام علی آل یاسین؛ السلام علیک یا داعی الله و ربانی آیاته؛ السلام علیک یا باب الله و دیان دینه...»
نیمه ی شعبان فرصتی است تازه برای تجدید پیمان با او که ما را اعتقاد این است«امام» از لحظه ی تولّدش امام است. لحظه ای که روح القدس همراهی با او را شروع می کند...
یادمان باشد تا او نیاید کسی طعم شیرین ایمان را نخواهد چشید و ما زندگانی هستیم بدون این که معنای زندگی را بیابیم!
یادمان باشد، او تنها مرهم دلهای خسته ی تاریخ از آدم تا خاتم و یکان یکان اهل بیت(علیهم السلام) است!
یادمان باشد، او تنها کسی است که می تواند دلهای خزان گرفته ی ما را بهاری کند!
...
امّا، بیا در سحر نیمه ی شعبان، دل یک دله کنیم و او را این بار به خاطر خودش از خدا بخواهیم.