احترام

لذا با بیان مشکل ایشان مطرح کردیم که شما در سه مرحله به اشکال متفاوت این مشکلات را باید مدیریت فرمایید:

دوران نامزدی، دوران عقد، دوران ازدواج.

برای این که شما به خوبی بتوانید شاه کلید مدیریت در دست داشته باشید بحث احترام را در نظر بگیرید.

خانواده دختر و پسر هر دو با زحمات بسیار ، استرس ها و فشار های مختلف روحی، جسمی، اقتصادی، فرهنگی فرزندشان را آماده مرحله ازدواج کردند.لذا حقوقی دارند و فرزندان تکالیفی در برابرشان.

از طرفی بی سواد ترین فرد، زشت ترین انسان، و ... نفر اگر پدر یا مادر ماست و توانسته ما را عاقل، تحصیل کرده، مودب به آداب ، باکلاس، و ... تربیت کرده یعنی او به مراتب از ما باهوش تر و دارای قدرت درک بیشتر و توانمندتر بوده که چنین کرده لذا عاقلانه ترین رفتار این هست که در هر وصف خوب که داریم یا همسر یا نامزدمان دارد ریشه او که پدر و مادر او یا ما هستند را مدنظر بگیریم.

در ثانی من به عنوان مادر حاضرم جان بدم اما اشک از چشم فرزندم نریزه، بمیرم اما درد نداشته باشه، بی قرار باشم اما آرام باشه .حداقل انتظاری که بخاطر تک تک مراحل سختی که متحمل شدم به خاطر عشقم به فرزند این هست که احترامم رو حفظ کنه. در مقابل دوست، همسر، خانواده همسر، انتخاب های مهمش و ...

حالا ما گاهی فکر میکنیم بهتر میفهمیم و رفتارهایی داریم غافل از اینکه ایشان می فهمند و تغافل می کنند.

در امر ازدواج هم همین طور هست.اگر میخواهید احترام خودتون و خانواده همیشه برای همسرتون محفوظ باشه و اطمینان قلبی همسر و نامزدتون به شما بیشتر بشه پدر و مادر را محور کنید.

برای رفت و آمد و معاشرت بخواهید از خانواده تان اجازه بگیرند بعد شما قبول کنید به خصوص که هنوز عقد نیستید.

در این بین یکی از خانم ها گفت اما اگر مدام مراقب رفتار خودمون باشیم و به قول شما مدیریت احساس خودمون را داشته باشیم وقتی دیگران آدم را خرد میکنند، بی توجهی دارند، از خوبی کردن شما برداشت وظیفه دارند چی؟

بعد از ابراز نظر سایر دوستانشان چنین پاسخ داده شد که اولا انسان مأمور به انجام تکلیف هست نه نتیجه.

کلام شما دو بخش دارد یکی انجام تکلیف از سوی ما، دوم نتیجه رفتاری از سوی دیگران.

تکلیف یعنی به سختی انداختن.مراقبت سخت هست اما ما به حکم انسانیت به حکم مسلمان بودن مأمور مراقبت از دست و چشم و گوش و زبان و ... خود هستیم.مکلف به پرهیز از آزار رساندن به دیگران.

حالا ما با احساس با رفتار با گفتار با هر چه بتوانیم خودمان را کنترل و مراقبت میکنم تا آسیب به کسی نزنیم.اگر دیگری برداشت نابجا کرد به ما مربوط نیست.

تا وقتی این تفکر باشد "که چون من مراقبت دارم فلانی هم باید چنین باشد،چون من مراعات دارم ایشان چرا ندارد،چون خوبی کردم فکر کرده وظیفمه و طلبکاره ،و ..."دیگر کسی درست رفتار نمیکند.

پس باید چراغ را درون خودمان روشن کنیم نه به سمت دیگران.

ثانیا اگر هر کس با توجه به خودش فقط، از سر انسان بودن  نه حتی مسلمان بودن، مراقبت ها را داشته باشد دیگر مشکلی در این حیطه و به این شکل نیست یا حداقل خیلی کمتر هست.

ثالثا: ما خوبی ها را مراقبت کنیم و با افراد صحیح و با احسان برخورد کنیم اولین بازخوردش به خودمان هست که اقلش آرامش وجودی خودمان هست نه عذاب وجدان

رابعا: ما با تکرار رفتار صحیح به طور غیر مستقیم مربی رفتاری برای طرف مقابلیم

اما نکته: هر کجا و هر شرایط که هستید از خانم بودن نباید خارج شد.

خانم آرام صحبت میکند اما متأسفانه اکثر خانم های دانشجو که برخورد کردم مثل مرد با تحکم و بلند حرف میزنند.

با تحکم مقابل نامحرم درست هست اما صدای بلند و داد و بیداد و ... زشت هست؛با لطافت زن ناسازگار هست.

قبل رفتن به دانشگاه ، بیرون ، و ... دو ساعت جلوی آینه خودتان را بزک میکنید؛ باور کنید اگر رفتار را بزک کرده بودید امروز برای عرضه زیبایی نیاز به آرایش ظاهر نداشتید.رفتارتان شما را زیبا میکرد